Zakątek

Niedaleko zagajnika znajduje się mały zakątek ukryty między drzewami. Często schodzą się tu przedstawiciele wszystkich ras. Można też schować się tu w cieniu i odpocząć. Na środku tego miejsca znajdują się piękne kwiatki. Jakieś urwisy przyczepiły na gałęzi tabliczkę "Starszym Wstęp Wzbroniony!"

Znudzony czekaniem na przyjaciela, zaczęłam spacerować po Zagajniku i natrafiłem na zachęcające wyglądem miejsce. Była to stara kapliczka. Postanowiłem do niej wejść i zobaczyć co znajdusje się w środku. Mojego przyjaciela nadal nie było i dlatego postanowiłem poczekać na niego w środku, ponieważ zaczynało padać. W środku było ciemno. Zapaliłem pochodnię i zrobiłem krok do przodu. Moją uwagę przyciągnął stary, zniszczony sarkofag, oraz piękny ołtarz. Podszełem bliżej. Sarkofag był otwarty. Zajrzałem do środka. Był w nim tylko brązowy, stary amulet. Po chwili namysłu schyliłem się po niego i wyjąłem go. Obejrzałem go dokładnie z każdej strony poczym zawiesiłem go sobie na szyji. Nagle usłyszałem szmery. Myślałem, że to mój przyjaciel nareszcie przyszedł. Zacząłem go wołać ale nikt nie odpowiadał. Nagle moja pochodnia zgasła. Usłyszałem kroki. Ktoś zbliżał się w moją stronę. Widziałem tylko to na co pozwalały mi moje wiedźmińskie oczy. Nie mogłem rozpoznać kto to. Okazało się, że to duch pilnujący sarkofagu.

Widząc ugniecioną trawę od jakiś kroków, wchodzę do kapliczki z powodu deszczu.
Zauważyłem tam pewnego wiedźmina starszego ode mnie, lecz on przeszedł mutację gdy miał 26lat. A ja przeszedłem mutację już gdy byłem małym chłopcem. Przeszedłem wszystkie próby , które kazali nam robić starsi. Powiedziałem do wiedźmina Los Wymiataczos
-Witam! - nie wiedząc co powiedzieć- -Co robisz tutaj gdy tu tak ciemno? Może pomóc?

Podczas walki z duchem zdołałem zobaczyć nadchodzącego przyjaciela. Zapytał mnie czy mógłby mi jakoś pomóc. Odżekłem aby pomógł mi pokonac ducha. Jednak on nie mógł pomóc, ponieważ on nie widział mojego rywala. Wtedy dotarło do mnie, że on nie posiada amuletu, dlatego nie może dojrzeć przeciwnika. Zdjąłem szybko amulet z szyji. Po zdjęciu amuletu ducha już nie widziałam lecz nadal odczuwałem jego ciosy. Opadałem z sił. Rzuciłem amulet w kierunku Geralda i krzyknąłem :
- Chwyć miecz i załóż amulet na szyję!! Postaraj się pokonać tego Ducha.
Przyjaciel zrobił tak jak mu kazłałem. Po chwili Duch został pokonany a mój przyjaciel usiadł na podłodze by odpocząć chwile po walce. Wyjął dziwną kartkę z kieszeni. Spojrzałna na nią po czym rozejrzał się do okoła. Poszedł tak jak miał według drogi zaznaczonej na mapie. Nie było go dłuższą chwilę. Zacząłem się martwić. Czekałem z niecierpliwością. Nagle pojawił się. Niósł ze sobą worek diamentów. Wyszliśmy popspiesznie na zewnątrz. Na dworze obdarował mnie połową swojego łupu. Amulet postanowiliśmy zakopać przed kaplicą, aby już nigdy nikt go nie odnalazł. Padało nadal.

Gdy tak padało, nagle zjawił się znikąd wiedźmin o imieniu Triest który polował właśnie po lesie
na dzikie zwierzęta i jak wszyscy jego próbą było schronić się w kapliczce.
Gdy tam wszedł zauważył dwóch mężczyzn z którymi dokładnie przeprowadził rozmowę.

- Witam was wiedźmini, skąd żeście się tu znaleźli? czy przywiał was wiatr ze wschodu czy też z zachodu
Co?

-Witam, Cię bracie wiedźminie Triest. Co ty tu robisz? Dawno, Cię nie widziałem, wiatr mnie przywiał ze wschodu, ponieważ szukam swojego dziecka przeznaczenia.
Gdy, robi się ciemno Gerald rozpala ognisko i kładzie się spać, lecz noc była deszczowa, a więc schował się do kaplicy wraz z przyjacielem Los Wymiataczos i Triest'em.

Na dworze rozpętała się wichura i nadeszła groźna burza. W kaplicy zrobiło się zimno. Na dworze co chwila słychać było grzmoty. Co jakiś czas w budynku robiło się jasno od błyskawic. Dach zaczął przeciekać. Nasze pochodnie nasiąkły wodą przez co nie chciały się palić. Siedzieliśmy tak we trójkę i rozprawialiśmy o dawnych dobrych czasach.Każdy z nas opowiadał co go spotkało przez te lata, gdy się nie znaliśmy. Postanowiliśmy zacząć przyjaźnić się ze sobą. W kaplicy było ciemno, zimno i w dodatku woda zamoczyła nasze ubrania. Zdjeliśmy wierzchnie szaty aby je osuszyć. PO pewnym czasie burza ustała. Była już późna noc. Doszliśmy do wniosku, że najlepiej będzie zebrać się i iść za Geraldem, który bardzo dobrze znał okolice, a w dodatku szukał swego dziecka przeznaczenia w czym mogliśmy mu pomóc.

-Przepraszam, braci wiedźmini, lecz nie mogę was wziąć ze sobą na poszukiwania mojego dziecka przeznaczenia, ty Triest swoje znalazłeś ale ja nie wezmę was , w tą niebezpieczną wyprawę.
Triest i Los Wymiataczos zgodzili się i nie poszli z nim razem, ale mówił że będzie przyjeżdżał tu do nich. A więc pojechał na swoim koniu w dalsze poszukiwania dziecka przeznaczenia.

Los Wymiataczos i Triest stali i patrzyli za odjeżdżającym Geraldem. Nie mogli pogodzić się z myślą, że oni tutaj stoją a ich przyjaciel galopuje sam narażony na niebezbieczeństwo. Postanowili sprzeciwić się Geraldowi i ruszyli za nim.

-Nie, nie możecie jechać ze mną! -Ja jestem, doświadczonym wiedźminem, a wy nie!
Jadę, sam albo zostanę jeśli chcecie tak żebym, nigdy nie znalazł swojego dziecka przeznaczenia to będzie wasza wina. -A więc zdecydujcie, albo chcecie mnie denerwować, albo zostajecie, wy nie dacie rady tam. Cały, dzień Gerald krzyczał na Los Wymiataczos i Triest.

-Dobrze Gerald jedź sam ale jeśli coś ci się stanie to nie wiń nas że z tobą pojechaliśmy, a z resztą to był pomysł Magicznej mocy abyśmy Cię gonili.-

-Jestem, najbardziej doświadczony a więc nie masz o co się martwić, nie bójcie się o mnie ale przyjadę tu do was.
Gerald, wsiadł na konia ze spokojem że nie pojadą z nim , i pojechał szukać swojego dziecka przeznaczenia, po kilku minutach zniknął im z oczu. Gerald , rozmyślał kim jest dokładnie Magiczna Moc.

Usiadając pod drzewem i rozmyślając co będzie dalej postanowiłem, że wyciągnę butelkę z wodą i napoje
się iż byłem zmęczony i traciłem siły. Naglę rozpętała się straszna burza i strzelały pioruny
odszedłem od drzewa i udałem się do jaskini.

-Wróciłem, chłopaki ponieważ Rycerze Salamandry , znów chcą mnie zabić było ich około 30 więc odjechałem, muszę zebrać siły i jadę dalej.
Poprosiłem Triest'a o wodę, abym się napił , a ja wyciągnąłem kawałek mięsa którym się podzieliłem z nim.
Położyłem, się spać po długiej ucieczce.

Hola Kabraci:P

-Czesc
-Czesc
-Przysiade sie do was
-Okey.


Slyszalem ze w okolicy grasuja zbiry.Uwazajmy.

-Zwykłych, zbirów się nie boję.
Siedzieliśmy,i rozmawialiśmy co teraz zrobimy ze sobą jak nikt narazie nie potrzebuje naszej pomocy w miastach i we wsiach. Ale może jakiś mędrzec będzie miał dla nas jakąś misję.

To ruszajmy.

WYruszyliśmy w drogę, szukać jakiejś pracy aby zarobić we wsiach i w lasach, gdzie były tam pojedyncze chałupki.

W jednej dużej wsi gospodarz poszukiwal pomocy do zniw.Poglismy i bylismy ciekawi ile nam zaplaci.

My, nie zgodziliśmy się ponieważ zajmowaliśmy się tylko zabijaniem potworów i pomaganiu ludziach w takich sprawach a nie żniwa. Potem jechaliśmy dalej, i uratowaliśmy dziecko od 3 wilkołaków, które chciały go zaatakować, dobrze że jechaliśmy akurat tą drogą.

Viren po skaczeniu dogonil kolegow.

Jechaliśmy, dalej już z Virenem a nic nadal nie było.
Gdy zaczynało robić się ciemno , weszliśmy we wielkie drzewo które nazywało się Baobab, ponieważ w środku było czysto i pusto oraz ciepło.
Rozpaliliśmy ognisko i zjedliśmy zająca, upolowanego przez Virena.

Zrobiłem małe daszki z lisci wrazie deszczu.Zapadla noc.Moje przeczucia sie sprawdzily zaczal padac deszcz.

Rano, wyjechaliśmy ale konie musiliśmy zostawić koło baobaba, ponieważ były bagna i przez nie konie by nie przeszły.
Na bagnach znaleźliśmy wioskę elfów, ich dowódca mówił, abyś odprowadzili kilku elfów do pewnej góry aby oni odebrali towar od Toe-Jiin , był to król innej większej już osady elfów od tej. W tym towarze miały znajdować się bronie i pozywienie dla elfów. Wszystko, było jak miało być i elfy dały nam Dużo pożywienia.

Pojechalismy dalej.